بیش فعالی: اختلال کم توجهی – بیش فعالی

بیش فعالی یا نقص توجه / بیش فعالی (ADHD) یک اختلال رشدی عصبی است که با علائمی مانند بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری مشخص می شود.

این علائم می تواند در عملکرد تحصیلی، شغلی و روابط فرد اختلال ایجاد کند.

بیش فعالی چیست؟

اختلال بیش فعالی یا اختلال نقص توجه و (ADHD) یک اختلال رفتاری است که معمولاً در دوره کودکی شروع می‌شود و ممکن است تا دوران بزرگی ادامه یابد. این اختلال شامل دو مشکل اصلی است: نقص توجه و ADHD/بی‌تحمل نشستن.

1. نقص توجه (Attention Deficit): افراد مبتلا به نقص توجه مشکلاتی در تمرکز و توجه به جزئیات دارند. آن‌ها ممکن است به سختی وظایف یا کارهایی را که نیاز به تمرکز طولانی دارند، انجام دهند. این مشکل ممکن است در کارهای مدرسه، کاری یا سایر فعالیت‌های روزمره مشهود باشد.
2. بیش فعالی (Hyperactivity): افراد مبتلا به ADHD دارای سطح فعالیت بیش از حدی هستند. آن‌ها ممکن است به سختی در جایی نشسته و به طور مداوم در حال حرکت باشند. این مشکل معمولاً در کودکان مشهودتر است، اما در بزرگترها نیز ممکن است با ADHD و بی‌تحمل نشستن همراه باشد.
3. بی‌تحمل نشستن (Impulsivity): افراد با این اختلال ممکن است قابلیت کنترل اندکی بر رفتارهای خود نداشته باشند و به طور ناگهانی و بدون در نظر گرفتن پیشنهادها یا عواقب، به اعمال بپردازند.

ADHD معمولاً در دوران کودکی شناخته می‌شود، اما ممکن است علائم آن حتی در دوره‌های مهدکودکی ظاهر شود. تشخیص ADHD نیاز به ارزیابی تخصصی از طریق متخصصین بهداشت روانی یا پزشکان متخصص این حوزه دارد. این اختلال معمولاً در دوران مدرسه به دلیل مشکلات تحصیلی و رفتاری که با آن همراه است، شناخته می‌شود.

علائم ADHD:

• بی توجهی:

  • عدم تمرکز
  • عدم دقت در جزئیات
  • عدم پیروی از دستورالعمل ها
  • گم کردن وسایل
  • عدم تمایل به انجام وظایف
  • فراموشکاری

• بیش فعالی:

  • بی قراری
  • ورجه ورجه کردن
  • صحبت بیش از حد
  • عدم توانایی در آرام نشستن
  • دویدن و پریدن بیش از حد

• تکانشگری:

  • قطع کردن صحبت دیگران
  • بدون فکر عمل کردن
  • صبر نکردن برای نوبت
  • دخالت در کار دیگران

انواع ADHD:

• غالب بی توجهی: فرد در تمرکز و توجه مشکل دارد.
• غالب بیش فعالی – تکانشگری: فرد بیش فعال و تکانشگر است.
• ترکیبی: فرد علائم هر دو نوع را دارد.

علل ADHD:

• ژنتیک: سابقه خانوادگی ADHD خطر ابتلا به این اختلال را افزایش می دهد.
• عوامل محیطی: قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خاص در دوران بارداری یا زایمان زودرس می تواند خطر ابتلا به ADHD را افزایش دهد.
• ساختار مغز: تفاوت هایی در ساختار مغز افراد مبتلا به ADHD مشاهده شده است.

درمان بیش فعالی:

• دارو درمانی: داروهای محرک می توانند به بهبود علائم ADHD کمک کنند.
• درمان رفتاری شناختی: این نوع درمان به فرد کمک می کند تا رفتارهای خود را کنترل کند و مهارت های مقابله ای را یاد بگیرد.
• تغییر در سبک زندگی: ایجاد تغییراتی در رژیم غذایی، خواب و فعالیت بدنی می تواند به بهبود علائم ADHD کمک کند.

بیش فعالی در بزرگسالان:

ADHD فقط مختص کودکان نیست. بسیاری از بزرگسالان نیز با این اختلال زندگی می کنند. علائم ADHD در بزرگسالان می تواند شامل موارد زیر باشد:

• مشکل در تمرکز و سازماندهی
• بی قراری و بی صبری
• مشکل در مدیریت زمان
• مشکل در روابط
• مشکلات شغلی

تشخیص و درمان ADHD در بزرگسالان می تواند به بهبود کیفیت زندگی آنها کمک کند.

نکاتی برای والدین:

• اگر فرزند شما علائم ADHD دارد، با یک متخصص مشورت کنید.
• درمان زودهنگام می تواند به بهبود کیفیت زندگی فرزند شما کمک کند.
• در مورد ADHD اطلاعات کسب کنید تا بتوانید به فرزندتان کمک کنید.
• با فرزندتان صبور و comprensivo باشید.
• از فرزندتان حمایت کنید و به او اعتماد به نفس بدهید.

با تشخیص و درمان مناسب، افراد مبتلا به ADHD می توانند زندگی بهتری را درکنار دیگران تجربه کنند.

نتیجه گیری:

ADHD، هرچند ممکن است به نظر برخی به عنوان یک مشکل نگران‌کننده ظاهر شود، اما با مدیریت مناسب و استفاده از اطلاعات ارزشمند علم روز، می‌تواند به یک منبع قدرت تبدیل شود و فرد را به رسیدن به موفقیت‌ در زندگی هدایت کند.